Symbolen

Symbolen

Tijdens ons weg naar ons wondertje stonden de volgende symbolen centraal:
Bij de Boeddha brandde ik elke keer een kaarsje na een IUI poging ( hij is nu een beetje stoffig, ahum, had ik wel eens even mogen poetsen voor de foto.
het Mariabeeldje met wijwater heb ik van mijn vader gekregen na een reis naar Lourdes. Ik ben niet gelovig, mijn vader ook niet praktizerend, maar hij ging met zijn vrouw en schoonouders een weekje naar Lourdes. Schoonouders zijn oude ,lieve mensen die dat graag nog eens mee wilde maken op hun leeftijd ( ver in de 80 ).
Mijn vader kocht voor mij het beeldje en die maand ben ik zwanger geworden. In elke vreemde stad ( buitenland ) brand ik een kaarsje bij Maria. Als dankbaarheid voor mijn klein manneke. Raar he, voor een eigenlijk niet-gelovige.
Het houten beeld kreeg ik van mijn moeder tijdens mijn zwangerschap. Symbool voor mijn klein gezinnetje.

Ik heb al eens geschreven welke weg wij hebben moeten bewandelen ( blog getikt ) om zwanger te mogen worden. Het was geen gemakkelijke weg. Het is als een trein die in gang wordt gezet, en eruit stappen is heel moeilijk. Elke keer wordt je grens verlegd. Je begint met een eerste bezoek aan je huisarts. Dan volgt al snel een bezoek aan het ziekenhuis. Om alles uit te sluiten werd mijn vriend als eerste getest. dat was allemaal ok, dus toen kwam ik aan de beurt. Ik kreeg een laparoscopie ( kijkoperatie ) een HSG ( dan wordt met contrastvloeistof de eileiders door gespoten ) en een hysteroscopie ( met een cameraatje de binnenkant van je baarmoeder bekeken ). Dat was best pijnlijk. Maar ok, je hebt er voor over.
Allerlei nevenonderzoeken werden gedaan. Een samenlevingstest waarbij je binnen een paar uur nadat je gevreeen heb,  je na moet laten kijken of de spermacellen niet afsterven in je baarmoederslijmvlies. Alles was ok, dus toen begon de eerste pogingen met IUI. Voor het eerst ook mezelf moeten injecteren met hormonen ( Menopur en pregnyl ). Hormonen waar je niet altijd even vrolijk van wordt. Vriendlief moest het dan even bezuren. Maar ook dat calculeer je in, en ga je verder. Op de meest vreemde plaatsen heb ik gespoten. In de sauna, in het kantoor van de directie en op menig toilet.
Om me heen werden steeds meer mensen zwanger. Was soms moeilijk, maar ik heb mijn ogen er nooit voor gesloten. Gelukkig kon ik ook blij voor die mensen zijn.
Bij de 4e IUI was ik zwanger. De blijdschap was groot, maar op de een of andere manier kon ik er niet echt van genieten. Na 8 weken ging het mis en kreeg ik een miskraam. Het verdriet was groot. Ik wilde even niet veel mensen zien, maar het samen verwerken. Een dag naar zee deed wonderen. Alsof de golven mijn zorgen meenamen.
Intussen was ik van ziekenhuis veranderd. Ik vond dat ik slecht werd behandeld in de ene ziekenhuis. Niet menselijk genoeg voor mijn gevoel.
Ik ging naar mijn "oude "ziekenhuis. Een ziekenhuis waar ik al een hele geschiedenis heb liggen. Mijn fertliteitsarts was een geschenk. Wat een fijne en gepassioneerde vrouw. Ik kwam in een hele menselijke omgeving terecht.
De volgende IUI's volgden. Waar de IUI's in de ene ziekenhuis zeer pijnlijk waren, ging het hier meestal pijnloos. De keer dat het zeer pijnlijk was, gaf een arts me een lekker kopje koffie om even bij te komen. Dat is pas menselijk.
Bij de 9e IUI was het raak. Dit keer wist ik het zeker. Mijn gevoel was nu wel goed, alhoewel je natuurlijk pas echt kunt genieten als je het hartje ziet kloppen.

Deze week hoorde ik dat mijn nichtje een zoontje heeft gekregen waar het niet goed mee gaat. Details weet ik niet, dat zijn ze nog aan het onderzoeken. Waarschijnlijk iets met een ontbrekend gen. Een hoop zorgen voor een nieuw gezinnetje. Voor hen ook een kaarsje bij de Boeddha. Hopelijk mag het helpen.