Vandaag was het DE dag. Onze kleine man moest naar het consultatiebureau. Of, zoals hij het zei " commisarisbureau". Voor de laatste keer, want kleine man wordt groot. Al bijna een kleuter.
We hadden hem thuis al wat voorbereid. Al wat geoefend met de ogentest, en ook heel voorzichtig verteld dat hij een prikje zou krijgen. Want ja, dat hoort er bij.
Dat hij er niet echt veel zin in had mag duidelijk zijn.
Allereerst wegen en meten. Nu al 108 cm lang en 16 kilo schoon aan de haak. Dat gaat me een hele lange knul worden.
En daarna de gebruikelijke testjes. De CB-miepke maakte een brug van 3 blokjes. "Kan jij dat ook? " Meneer was helemaal niet tevreden met het bouwwerk voor zijn neus. Hij maakte met meerdere blokjes een dubbele brug. Stiekem moest ik wel lachen. Nu al eigenwijs en je vooral niet laden leiden door een ander. Lekker creatief bezig zijn.
Daarna nog een vormenstoof en een ogentest.
Maar toen kwam de prik. En je moet weten dat ik helemaal niet zo'n held ben. Maar dat terzijde.
Volgens de CB-miep mogen kleine babietjes huilen, maar grote jongens niet meer. Zonder een kik onderging hij de prik. Ik zag aan zijn gezichtje dat hij zich ontzettend aan het inhouden was. Ik had met hem te doen. Van mij mag je huilen als je dat nodig vindt. De beloningssticker hoefde hij niet! Geef hem eens ongelijk. Eerst een akelige prik en dan slijmen met een stickertje?
We zijn daarna lekker een ijsje gaan eten.
En wij? Wij sluiten een periode af. We kwamen daar als onzekere ouders die alles goed wilde doen. En nu zijn we bij tijd en wijle ook nog wel eens onzeker, maar genieten we vooral van ons heerlijk manneke die ons bijna 4 jaar geleden papa en mama maakte, na jaren van medische molen, verdriet en hoop.
Lieve kleine man, papa en mama zijn trots op jou. Hopelijk mag je opgroeien tot een lieve, zorgzame en zelfverzekerde man. Wij zullen je op die weg gaan begeleiden.
