Zucht

Ik weet niet wat ik heb de afgelopen week. Ik zucht me toch een eind weg. Mijn energie is weg, en ik verlang zo naar de lente. Me warmen aan de eerste zonnestralen.
Is het dat, of is het gewoon de drukte op mijn werk? Ik weet het nog niet.
Zo las ik een mooi artikel in de laatste Flow. Het gaat over leven met de seizoenen. Er staat dat we dat in de Westerse wereld vaak vergeten. We rennen maar door en doen net alsof de seizoenen er niet zijn. Waarom houdt een dier een winterslaap? En waarom zou je het liefst op een regenachtige dag de gordijnen sluiten en je lekker overgeven aan dat gevoel?
Ze beschouwen de seizoenen als metafoor voor het leven. De lente is het seizoen van energie. In de zomer groeit de natuur, het is tijd voor warmte en energie. De herfst is vergelijkbaar met de schemering van de dag. het is de tijd om de balans op te maken en daar lessen uit te trekken. De winter kun je vergelijken met de nacht.Het is het seizoen van afscheid nemen en van het opruimen. En inderdaad, we rennen maar door. Nemen niet of nauwelijks de tijd om je eens op te laden. Vanalles moet, moet moet. Daarom ga ik nu een pas op de plaats maken voordat het te laat is. Wat belangrijk is gaat gebeuren, wat niet belangrijk is moet nog even wachten.

Vandaag hebben we ons ook eens overgegeven aan het niets moeten. Ik loop nog in pyama, vriendlief en klein manneke hebben net een dutje gedaan. Ik heb in bed het boek "haar naam was Sarah" gelezen. Een indrukwekkend boek, wat je niet meer loslaat. Zeker nu ikzelf een kind heb, grijpen deze verhalen me meer aan.
Gisteren nog met twee vriendinnen ge-high-teaed. Ik weet niet of je dat zo schrijft, maar u weet wat ik bedoel.
Lekker bijgekletst onder het genot van een grote pot thee, lekkere hapjes en snoepjes.
Geen onderwerp wordt geschuwd. Er is vanalles de revue gepasseerd. Maar het was bovenal lekker en gezellig.