Trots op mijn manneke

In dit blogje schreef ik als eens over de judo-perikelen van mijn manneke. Aan de ene kant vindt hij het leuk, maar ook heel spannend als hij iets moet doen wat hem niet lukt, of waarbij hij denkt dat het niet lukt.
Voor de vakantie ging het prima. Hij kwam niet meer uit de gymzaal en ook niet meer met een huilend gezichtje bij mij. En ik heb het idee dat het hem ook goed heeft gedaan. Tijdens de vakantie is hij wat vaker over zijn grens gegaan en durfde hij ineens wat meer.

Maar twee weken geleden begon de les weer na 7 weken vakantie. En ook meteen een kijkles. En dat is voor het manneke te spannend. Al die ogen die naar hem kijken, en als het dan ook nog niet helemaal lukt is de frustratie groot. Met als gevolg een huilend manneke op mijn schoot.
Vorige week was het een gewone les en ging het goed.
Vandaag weer een kijkles, dus ik hield mijn hart vast. Ik had voor mezelf besloten dat ik het gewoon los zou laten. Lukte het niet en zou hij huilend naar mij toe komen, dan zou ik hem niet gaan pushen maar gewoon de veiligheid gaan geven die hij nodig heeft. De vorige keer was ik namelijk een beetje boos geworden omdat hij elke keer huilend bij mij kwam. Maar dat werkte natuurlijk ook niet. Wel had ik van tevoren gezegd dat het helemaal niet erg is als iets niet lukt. Of je vraagt hulp aan de leraar, of je probeert het zelf nog een keertje.
En het ging zo goed. Af en toe een beteuterd gezichtje als de oefening te moeilijk was. Maar hij durfde om hulp te vragen en zette zich over de teleurstelling heen. Ik was zo trots op hem. Hopelijk vergroot dit zijn zelfvertrouwen.

hier ligt hij ergens onder de leraar.