De rust is wedergekeerd!

Vriendje is net opgehaald door zijn vader en moeder, tevens vrienden van ons. Heb wel aangegeven dat het dit keer niet zo gezellig was. Want eerlijk is eerlijk, wij vinden het niet normaal dat er met autootjes keihard tegen de muren gebotst gaat worden, boeren aan tafel, met de step buiten tegen de kozijnen aan botsen, konstant herrie maken, schreeuwen en geen 5 minuten op een normale manier met elkaar aan het spelen gaan. Nu is ons manneke echt geen heilig boontje hoor, hij deed net zo goed mee en was niet om te buigen naar "gewoon" gedrag. Maar ik merk wel dat zijn gedrag versterkt wordt door het vriendje en hij hem in alles na wil doen.

Ook qua opvoeding liggen de vrienden en wij ver uit elkaar. Om als voorbeeld te geven; vriendje wilde net niet achter in de auto gaan zitten, maar bleef op de voorstoel zitten. Zeggen dat dat echt niet mag en kinderen van 4 in de kinderstoel moeten zitten hielpen niet. Pas toen er werd beloofd dat hij het laatste stukje in de wijk wel voorin mag zitten, hapte hij toe.

Bij ons is Nee ook echt een Nee. Op de voorstoelen zitten mag niet en is einde discussie.
Er wordt daar veel toegegeven en beloofd.

Ik vraag me wel eens af of wij te streng zijn of ons manneke juist wel consequent opvoeden. We proberen om in alle positiviteit op te voeden. Natuurlijk moeten er dingen gewoon gebeuren. Als je ergens mee speelt, ruim je het op. 's Avonds op tijd naar bed, gezond eten en drinken en op zijn tijd ook iets lekkers. Niet verwennen met materiële zaken, maar met aandacht. Naar elkaar luisteren als er iemand aan het woord is enz.
 Ik weet wel dat hij heel veel liefde en aandacht krijgt. Dat we proberen om in zijn leefwereld mee te gaan, antwoord te geven op zijn vragen. Dat hij altijd bij ons terecht kan met al zijn problemen. Dat hij gezien mag worden en op mag groeien tot een persoon met respect voor zijn omgeving.
Opvoeden, het valt niet altijd mee. Ik denk dat we het best aardig doen, maar na zo'n logeerpartij heb ik ook wel eens mijn twijfels.