De Jengel-factor.

Ik keek net naar Radar. Interessant om te lezen hoe kindermarketing werkt.
Dat er echt veel verdient wordt aan ongezonde produkten voor kinderen, waarbij de illusie wordt gewekt dat het gezonde produkten zijn. Denk aan drankjes met toegevoegde vitamine C, cereals waarbij de suggestie wordt gewekt dat er veel vezels inzitten, maar voor een groot deel uit suiker bestaat. En het staat altijd zo uitgestald dat het voor het grijpen ligt. Maar ook allerlei produkten met de bekende figuren erop. Macaroni van Phineas en Ferb, Dorapasta, Prinsessentoetjes, Plopkoeken, Fred en Ed chocopasta enz.

Ik ben gelukkig gezegend met een manneke dat nog nooit op de grond heeft gelegen in de supermarkt, omdat hij iets niet kreeg. Het jengelen herken ik ook niet zo. Niet dat hij altijd alleen maar lief is hoor. Bij tijd en wijlen ook een grote boef. Maar bij het boodschappen doen hebben we weinig problemen. Waarschijnlijk omdat we daarin heel duidelijk zijn. Wij bepalen voor een groot deel wat er in de wagen beland. Soms mag hij iets zelf uitzoeken. De ene keer een snoepje, de andere keer een stuk fruit. Maar we leggen hem ook wel uit wat het verschil is tussen een toetje met Cars erop, en een toetje zonder Cars erop ( de prijs).
Die zogenaamde Danoontjetoetjes, vaak van het eigen merk, mag hij alleen tijdens een vakantie. Doordeweeks eten we of geen toetje of gewoon yoghurt.

Meestal heb ik wel een klein snoepje in huis voor hem. Geen grote repen chocolade, maar een klein yoghurtgummetje of rozijnen.

Fruit hebben we altijd in overvloed. Daar mag zoveel van gegeten worden als hij wilt.

Chips eten we alleen in het weekend, en dan niet een elk weekend. Meestal maken we er iets gezelligs van met een filmpje erbij.


Hebben jullie last van de jengel-factor?